📌 Eenzaamheid tijdens en na kanker
📌 Jong en oud
📌 Tijdens behandeling
📌 Na behandeling
📌 Lang na behandeling
Een onderwerp wat eigenlijk in ieder gesprek met mensen met/na kanker wel langskomt is eenzaamheid.
Hoe werkt het in je sociale kring?
Er zijn mensen die een partner hebben, een gezin, veel vrienden. Collega’s, sportmaatjes. En toch… Het hebben van kanker, de behandelingen ondergaan en ook het hele proces van jezelf opnieuw uitvinden erná is een alleen-weg.
Er zijn mensen die je willen helpen tijdens jouw proces rondom kanker.
Adviezen willen geven.
Je op willen beuren.
Zeggen dat je positief moet zijn en blijven.
Maar ondertussen voel jij je van binnen heel … alleen…. Eenzaam. Soms leeg.
Contact met lotgenoten?
Sommige mensen zoeken contact met lotgenoten en ervaren dat als heel prettig. Er is herkenning en erkenning. Anderen hebben totaal geen behoefte aan het horen van de verhalen van anderen. Hebben daar geen ruimte voor of het roept juist angst op.
Ieder mens is zo verschillend en zo eigen in de manier waarop je omgaat met de ziekte en herstel. En vrijwel iedereen ervaart eenzaamheid in meer of mindere mate.
Eenzaamheid is heel normaal als je te maken hebt met kanker
Wat we (@KarinTibben en ik @BettinaSari) steeds weer merken is hoe prettig mensen het vinden om te horen dat het ‘heel normaal is’, het gevoel van eenzaamheid.
Dat je niet de enige bent. En dat het vaak ook niets te maken heeft met de mensen om je heen. Ze kúnnen je niet begrijpen, invoelen wat jij voelt. Hoe graag ze ook willen.
Wat wél werkt voor velen is om een setting te vinden, bijvoorbeeld met een professional, waarin je gelegenheid krijgt om stil te staan bij hoe jíj́ de dingen wilt doen. Wat voor jóu belangrijk is. Om van hieruit weer jouw leven vorm te geven.
‘Je moet het zélf doen. Maar niet alleen…..’
ps Bang, Boos, Blij, Bedroefd: dit artikel gaat over ‘bang’