Kop d’r veur

Onlangs, in een training Persoonlijk Leiderschap die ik gaf, hoorde ik deze uitdrukking van een deelnemer: ‘Kop d’r veur’. Bekend voor mensen uit het Noorden en/of Oosten van ons land. Dus ook voor mij, geboren in Drenthe.

En meteen voelde ik mijn ooit zo vertrouwde ‘kop d’r veur’ patroon in mijn lichaam.

 

Alles waar ik aan begon maakte ik af

Kaken flink aangespannen, ogen op alert, spieren aanspannen, ja hoor daar was ie. Dat het niet comfortabel voelde is een understatement. En weet, ik heb jaren zo geleefd, vanuit dit patroon. Sjonge, wat heeft het me veel gebracht! Alles waar ik aan begon maakte ik af. Een HBO-opleiding die ik vanaf dag 1 eigenlijk niks aan vond? Hup ‘Kop d’r veur’ en na 4 jaar was het diploma op zak.

Carriëre maken ipv rouwen

De relatie met mijn jeugdliefde liep na 13 jaar stuk, verdrietig zijn of iets van ruimte om emoties te voelen? Hoe bedoel je? Ik ging natúúrlijk’ meteen door. Mijn ‘kop d’r veur’ patroon zorgde ervoor dat ik -in plaats van te rouwen over dit verlies- het voor elkaar kreeg dat ik promotie maakte naar een pittige managementfunctie. ‘Wauw van harte gefeliciteerd Karin!’ Hoorde ik om me heen. En ondertussen…. oh wat voelde ik me ongelukkig.

Tanden op elkaar

 Het ‘Kop d’r veur’ of zonder dialect ‘t ‘Tanden op elkaar’ patroon is een hardnekkige, zoals patronen dat kunnen zijn. En het is er eentje die niet zo aardig en liefdevol is voor jezelf, ben ik achter gekomen.

Als je te maken krijgt met kanker hoor je vast ook weleens, of wie weet zeg jij dat wel tegen jezelf: ‘Knokken’ ‘Het gevecht aangaan’ ‘Sterk zijn’. Herkenbaar?

Laatst hoorde ik een cliënte zeggen die midden in haar chemobehandelingen zit: “ik heb nog geen traan gelaten”. Het werd haar en mij duidelijk dat het ‘knok-patroon’ het helemaal had overgenomen. Ze knokte tegen de kanker, met zichzelf en tegelijkertijd knokte ze met haar echtgenoot. Al dagen hadden ze ruzie. Hierdoor sliep ze sinds een paar nachten niet meer thuis sliep, maar bij haar broer.

Van knokken naar verbinding

Ze vertelde me feitelijk de situatie. Op het moment dat ik zei: ‘Het is ook allemaal niet niks, zo’n ongenode gast als kanker in jullie huis’ gebeurde er iets… Daar brak heel even een gaatje door de ‘tanden op elkaar-dam’ en kwamen er een paar tranen. Heel even maar. Heel even was er een zachte zucht, een opening.

Vanuit deze opening kon ze de dag erna haar man weer ontmoeten en hadden ze een gesprek. Zo ontstond er verbinding en konden ze samen zijn, terwijl de chemo ‘knokt’ tegen de kanker.

Dank aan ‘kop d’r veur’ 

Afsluitend voor nu: Dank ‘kop d’r veur’ -patroon voor alles wat je me gebracht hebt. Ik ervaar steeds vaker de essentiële kracht in mezelf, zodat jij wat vaker op vakantie kunt.